Wild Heart

To jezioro znajduje siê na maleùkiej polanie, wokó³ poroœniêty lasem.
(http://fotoforum.gazeta.pl/photo/3/bi/uf/ngaz/tBPe3pfaRwYMdAc2fB.jpg)

WjechaliÂśmy nad jezioro. StanĂŞÂłam posÂłusznie czekajÂąc na Ness. Po chwili zobaczyÂłam jak razem z Carino pÂłynnie wbiegajÂą nad jeziorko. Ness nakazaÂła ogierkowi siĂŞ zatrzymaĂŚ.

ZatrzymaÂłem siĂŞ posÂłusznie. CaÂły byÂłem spiĂŞty i zdenerwowany.

PrzyglÂądaÂłam siĂŞ poczynaniom Vanessy. Moja wÂłaÂścicielka nakazaÂła mi siĂŞ poÂłoÂżyĂŚ. Kiedy wykonaÂłam rozkaz, zdjĂŞÂła ze mnie Kat i uÂłoÂżyÂła jÂą w pobliÂżu jeziorka. WziĂŞÂła w rĂŞce trochĂŞ wody i obmyÂła niÂą czoÂło dziewczyny. Rana nie byÂła zbyt duÂża, ale jednak mogÂła spowodowaĂŚ zanik pamiĂŞci lub stracenie przytomnoÂści. Ness podeszÂła do Carino i zdjĂŞÂła mu siodÂło.
- DuÂżo juÂż siĂŞ nanosiÂłeÂś tego ciĂŞÂżaru. - wyjaÂśniÂła i uÂłoÂżyÂła siodÂło pod drzewem, tuÂż obok Kat. - BÂądÂźcie gdzieÂś w pobliÂżu. - powiedziaÂła i usiadÂła obok nieprzytomnej dziewczyny, co jakiÂś czas sprawdzajÂąc czy nie ma gorÂączki i jak z tĂŞtnem. ZarÂżaÂłam cicho do Carino. Moje oczy wyraÂżaÂły ulgĂŞ, ale i jednoczeÂśnie przeraÂżenie.

PodszedÂłem do nieprzytomnej Kat i poÂłorzyÂłem siĂŞ koÂła niej. ChciaÂłem byĂŚ przy niej.

Ness popatrzy³a na Carino ze wspó³czuciem i podziwem. Naprawdê kocha³ swoj¹ pani¹. Moja w³aœcicielka tymczasem zerwa³a sobie kawa³ek nowej koszuli i zmoczy³a j¹ w wodzie. Najpierw wycisnê³a j¹ na twarz Kat, a nastêpnie znów zmoczy³a i u³o¿y³a na jej czole. Pok³usowa³am do Carino i zar¿a³am wspó³czuj¹co. U³o¿y³am siê blisko niego i Ness. Mój ³eb poleg³ na kolanach mojej pani. Kiedy ja powoli oddycha³am, ta g³adzi³a mnie po pysku. Ja zaœ obserwowa³am Carino i Kat pó³przytomnie.

PoÂłorzyÂłem Âłeb koÂło ramienia Kat. I wtedy wrĂłciÂły wszystkie wspomnienia poprzedniego wÂłaÂściciela.

- Hej, Âśliczny. Nie frasuj siĂŞ. - pocieszyÂła Ness, Carino. - Nic jej nie bĂŞdzie...
A ja zar¿a³am na potwierdzenie tych s³ów.

ZarÂżaÂłem cicho ale nie ruszyÂłem sie z miejsca.

Ness zaczĂŞÂła coÂś nuciĂŚ, ale nie przestaÂła gÂładziĂŚ mnie po pysku. PrzymruÂżyÂłam oczy i parsknĂŞÂłam Âłagodnie.

Kiedy tak leÂżaÂłem przypominaÂły mi siĂŞ wszystkie wspomnienia i ciĂŞzkie chwili z Kat i innymi wÂłaÂścicielami. Tylko jednego wspomnienia nie dopuszczaÂłem do gÂłowy, wspominania w ktĂłrym braÂł udziaÂł pit. Jemu zawdziĂŞczaÂłem blizny na tylnich nogach.

Ness nie przestawaÂła mnie gÂładziĂŚ. Po chwili jednak podniosÂła siĂŞ z ziemi i powiedziaÂła:
- No! Koniec tego dobrego! Wynocha! - krzyknĂŞÂła rozbawiona. Nie chciaÂła byĂŚ nie miÂła, ale nie mogÂła patrzeĂŚ jak siĂŞ zamartwiamy. - Rozerwiecie siĂŞ, czy wracamy na padok? - zapytaÂła, klepiÂąc Carino.

WstaÂłam i ruszyÂłem galopem w las. ByÂłem jakieÂś sto metrĂłw od polany zatrzymaÂłem siĂŞ i rozejrzaÂłem.

Ruszy³am za Carino. Kiedy on siê zatrzyma³ i ja siê zatrzyma³am. Spojrza³am w obserwowane przez niego miejsce, r¿¹c cicho.

RĂłwnieÂż zarÂżaÂłam i pokazaÂłem jej moje blizny na nogach, chciaÂłem Âżeby wiedziaÂła co przeszedÂłem.

Przera¿ona stanê³am dêba i pocwa³owa³am w las. To za bardzo przypomina³ o mi syna mojego poprzedniego w³aœciciela. By³am jednak wci¹¿ w zasiêgu wzroku Carino i Ness.

CiÂągle byÂłem niespokojny, wiedziaÂłem Âże jeÂżeli stracĂŞ Kat to bĂŞdĂŞ musiaÂł do niego wrĂłciĂŚ. WiedziaÂłem Âże zacznie ponownie siĂŞ na mnie znĂŞcaĂŚ.

SpuÂściÂłam gÂłowĂŞ nisko i parsknĂŞÂłam smĂŞtnie. Nie ÂśmiaÂłam siĂŞ poruszyĂŚ, a do mojej gÂłowy napÂływaÂły wspomnienia.

ByÂłem caÂły spiĂŞty, zdenerwowany i przestraszony, nagle w krzakach coÂś siĂŞ poruszyÂło przestraszony zawierzgaÂłem i gÂłoÂśno ZarÂżaÂłem, po czym ruszyÂłem dzikim pĂŞdem przed siebie.

Moje cia³o przeszy³ dreszcz. Potem nastêpny, a¿ w koùcu ca³a siê trzês³am. Przera¿ona Ness, widz¹c to podesz³a do mnie i poci¹gnê³a w swoj¹ stronê. Powolnym krokiem posz³am za ni¹. Kiedy ju¿ by³yœmy obok jeziora znów dosta³am dreszczy. Moje oczy powoli siê przymyka³y, a nogi mia³am jak z waty. Kolejny dreszcz, tym razem mocniejszy. Vanessa niespokojnie g³adzi³a mnie po szyi. Jedna chwila, jeden mocny dreszcz i zorientowa³am siê, ¿e le¿ê na ziemi, a moim cia³em wstrz¹saj¹ kolejne drgawki.

Bieg³em jak szalony przed siebie. W koùcu trafi³em na jak¹œ nieznan¹ mi ³¹kê. Zatrzyma³em sie na niej i us³ysza³em huk strzelby. Coœ trafi³a mnie w nogê. To by³ k³usownik. P¿ara¿ony zar¿a³em i z krwawi¹c¹ doœÌ mocne nog¹ chcia³em wróciÌ na polane lecz ktoœ za¿uci³ mi lasso na szyje, zacz¹³em wie¿-gaÌ. Przed sob¹ zobaczy³em dwóch mêrzczyzn.

Ness usÂłyszaÂła huk. Ja takÂże. GÂłoÂśne rÂżenie przeszyÂło nas do szpiku koÂści. Od razu rozpoznaÂłam w nim Carino. ChciaÂłam do niego biec, lecz nie mogÂłam. I wÂłaÂśnie w tej chwili obudziÂła siĂŞ Kat...

PrĂłbowaÂłem siĂŞ wyrwaĂŚ ale zarzucili na mnie drugie lasso. Nadal wierzgaÂłem ale czuÂłem jak opadam z siÂł, to przez tÂą ranĂŞ na nodze.Wtedy Kat otworzyÂła oczy, UsiadÂła, prĂłbowaÂła wstaĂŚ ale nie mogÂła:
-Gdzie ja jestem?

- NiewaÂżne. - uciĂŞÂła Ness. - Tam coÂś siĂŞ dzieje, a Furia nie jest w najlepszym stanie. - spojrzaÂła smutnie na mnie. Ledwo dyszaÂłam, moje chrapy rozszerzyÂły siĂŞ maksymalnie, a oczy szukaÂły pocieszenia i pomocy. Vanessa wstaÂła.
- ChodÂźmy. - rzuciÂła i pobiegÂła w stronĂŞ wydawanych odgÂłosĂłw.

Próbowa³em siê wyrwaÌ,ponownie zra¿a³em z nadziej¹ ¿e ktokolwiek mnie us³yszy. Po chwili mê¿czyzna dobieg³ do mnie z jak¹œ strzykawk¹, po raz ostatni stan¹³em dêba, jednak zd¹¿y³ mi wstrzykn¹Ì jakiœ p³yn. Po chwili œwiat zacz¹³ wirowaÌ, upad³em na ziemie. Ostatnia rzecz¹ jak¹ zrobi³em by³ przeraŸliwe r¿enie potem zapad³a ciemnoœÌ.

W momencie kiedy Carino upadÂł, wydaÂłam z siebie coÂś na ksztaÂłt rÂżenia i caÂłkiem zamknĂŞÂłam oczy. Nessie tymczasem obiegÂła do mĂŞÂżczyzn.
- Co wy robicie?! - wykrzyknĂŞÂła wÂściekÂła. - To mĂłj koĂą! - skÂłamaÂła. - Zostawcie go w spokoju!

Widz¹c to mêrzczyŸni uciekli z ³¹ki, zostawiaj¹c prawie ca³y swój sprzêt.

Ness niewiele myœl¹c uklêk³a obok nieprzytomnego Carino i pog³adzi³a go po ³bie. Wyjê³a wci¹¿ tkwi¹c¹ w ciele ogiera strzykawkê i schowa³a j¹ do niewielkiego woreczka. Rana na nodze by³a g³êboka. Obficie krwawi³a, wiêc Nessie bez wahania ze kolejnego skrawka swojej nowej koszuli zrobi³a opaskê uciskow¹ i za³o¿y³a j¹ na ranê. Usiad³a obok konia dok³adnie ogl¹daj¹c wszystkie obra¿enia jakich zazna³.

WkoĂącu Kat udaÂło sie wstaĂŚ, chwiejnym krokiem podeszÂła do Furii, uklĂŞkÂła koÂło niej i zaczĂŞÂłam ja gÂładziĂŚ po Âłbie i po czyi.

Ness poza g³êbok¹ ran¹ nogi nie zauwa¿y³a nic powa¿nego. Usiad³a wiêc w milczeniu g³adz¹c Carino po jego czarnym pysku. Po chwili przypomnia³a sobie, ¿e w sumie to dobrze siê sk³ada, ¿e ogier jest nieprzytomny. Wyjê³a z kieszeni wodê utlenion¹ i zaczê³a przemywaÌ ni¹ rany konia. Potem zaczê³a rozpl¹tywaÌ go z lassa. Kiedy skoùczy³a, poklepa³a fryza i podesz³a do zostawionego przez mê¿czyzn sprzêtu. Wszystko wskazywa³o na to, ¿e byli to profesjonaliœci. Ba, nawet jeden z nich zostawi³ swój dowód! Dziewczyna delikatnie podnios³a dokument i przeczyta³a g³oœno:
- Johan Woolen... - jego imiĂŞ i nazwisko daÂły jej do myÂślenia. Syn pana Woolena! WiĂŞc na takiego czÂłowieka wyrĂłsÂł Âłobuz sprzed kilku lat...! Niewiele myÂślÂąc Ness wyjĂŞÂła z kieszeni telefon i wykrĂŞciÂła numer policji. KÂłusownictwo i co wiĂŞcej, kradzieÂż - ot co! To raczej nie podlega prawu ani uniewinnieniu.
- Halo? Komisariat Policji w Teirm. - powiadomiÂł hardy gÂłos. - O co chodzi?
- DzieĂą dobry. - przywitaÂła siĂŞ grzecznie nastolatka. - ChciaÂłabym zgÂłosiĂŚ przestĂŞpstwo.
- ProszĂŞ siĂŞ przedstawiĂŚ i opowiedzieĂŚ o sytuacji. - rozkazaÂł mĂŞÂżczyzna.
- Nazywam siĂŞ Vanessa Anderson. PilnowaÂłam dwa konie - jeden byÂł mĂłj, a drugi mojej przyjació³ki. Ten drugi przestraszyÂł siĂŞ i uciekÂł w las, wiĂŞc pognaÂłam za nim. ZnalazÂłam go pó³przytomnego, zwiÂązanego licznymi lassami. TrzymaÂło go piĂŞciu mĂŞÂżczyzn, uzbrojonych w nieznane mi sprzĂŞty i pÂłyny. Jeden z takich pÂłynĂłw zostaÂł wstrzykniĂŞty koniowi mojej przyjació³ki i ten w tej chwili jest nieprzytomny. ÂŁowcy zostawili jednak masĂŞ swoich sprzĂŞtĂłw, kiedy uciekali. Jeden z nich zostawiÂł dokumenty. Jest to niejaki Johan Woolen. - poinformowaÂła. - StwierdziÂłam,  Âże kÂłusownictwo i prĂłba kradzieÂży jest karalne, wiĂŞc zadzwoniÂłam.
- Bardzo dobrze pani zrobiÂła. - pochwaliÂł mĂŞÂżczyzna. - Gdzie to byÂło?
- W pobli¿u Oœrodka JeŸdzieckiego "Azja". Jest tam takie jezioro, w pobli¿u niego maleùka ³¹ka. - wyjaœni³a, maj¹c nadziejê, ¿e mê¿czyzna zrozumie.
- Ach, tak. Dobrze. Zaraz bĂŞdziemy. - poinformowaÂł policjant i odÂłoÂżyÂł sÂłuchawkĂŞ. Ness z gÂłoÂśnym westchnieniem wrĂłciÂła do gÂładzenia pyska Carino, rozmyÂślajÂąc o Johanie...

GÂłaskaÂłam ja dalej. Jej chrapy byÂły rozszerzony. ZaczĂŞÂłam stosowaĂŚ techniki relaksu koni ktĂłrych nauczyÂł mnie dziadek.

Po kilkunastu minutach policja przybyÂła na miejsce.
- Witam. - powiedzia³ komendant. - Nazywam siê Erwin Garien i jestem komendantem policji w Teirm. Czy mam przyjemnoœÌ mówiÌ z Vaness¹ Anderson?
- Tak, to ja. - przytaknĂŞÂła dziewczyna.
- Zostaniesz wynagrodzona ze zgÂłoszenie przestĂŞpstwa po obejrzeniu miejsca i sprzĂŞtu kÂłusownikĂłw.
- AleÂż nie trzeba. - powiedziaÂła z uÂśmiechem dziewczyna.
- Trzeba, trzeba. - zaÂśmiaÂł siĂŞ komendant i odszedÂł. Nagle jeden z policjantĂłw, przeszukujÂąc torbĂŞ ÂłowcĂłw odnalazÂł dziwne pÂłyny.
- Szefie! Mam coœ! To œrodki usypiaj¹ce i antidotum na nie... I inne ró¿ne trucizny... - powiedzia³ uwa¿nie ogl¹daj¹c znalezisko. Podesz³am bli¿ej i zerknê³am na buteleczki i strzykawki.
- Antidotum! MuszĂŞ je podaĂŚ Carino! - wyjaÂśniÂłam, a Âśledczy podaÂł mi jedno z nich. - DziĂŞkujĂŞ.
PodbiegÂłam do ogiera i wstrzyknĂŞÂłam mu pÂłyn. ZnĂłw zaczĂŞÂłam gÂładziĂŚ go po szyi, mĂłwiÂąc uspokajajÂąco.

Kiedy odzyska³em przytomnoœÌ zerwa³em siê na równe nogi. Widz¹c nieznanych mi mêrzczyzn zacz¹³em wierzgaÌ i wœciekle r¿eÌ.

- Hej, Carino! Spokój! - krzyknê³a Ness. Wiedzia³a, ¿e tutaj liczy³a siê stanowczoœÌ. Policjanci nie zwrócili uwagi na wœciek³ego konia.

By³em przestraszony i spiêty, od dalszego wierzgania powstrzyma³ mnie okropny ból w nodze. Policjanci chodzili po ³¹ce i ogl¹dali sprzêt. Kiedy jeden z nich wyj¹ strzykawkê zawierza³em ponownie i ruszy³em szalonym cwa³em przed siebie.

- Nie tym razem, skarbie. - powiedziaÂła zalotnie Nessie i zarzuciÂła na szyjĂŞ Carino lasso. Ogier zatrzymaÂł siĂŞ natychmiast, a dziewczyna odprowadziÂła go dalej od policjantĂłw i pogÂładziÂła po pysku.
- JuÂż nic ci nie grozi. - powiedziaÂła cicho i Âłagodnie.

Jeszcze raz podnios³em kopyta znad ziemi ale tym razem nisko. Dotyk i g³os Ness uspokoi³ mnie. Wtedy przypomnia³em sobie o Kat. Nerwowo patrzy³em w stronê ³¹ki na której by³a. Cicho zar¿a³am.

- Nic jej nie bêdzie. - uspokoi³am ogiera. - Zaraz do niej pójdziemy, dobrze? - zapyta³am. - Ale najpierw musimy poinformowaÌ o tym policjantów... Zaczekaj tutaj. - przywi¹za³a Carino do drzewa i pobieg³a na ma³¹ polankê. Œledztwo wci¹¿ by³o prowadzone.
- Ogier jest przera¿ony. Bêdziemy w pobli¿u jeziora. - powiedzia³a do komendanta i wróci³a do fryza. Odwi¹za³a go od drzewa i wprowadzi³a nad jeziorko, wci¹¿ uspokajaj¹c.

Kiedy zobaczyÂłem Kat zarÂżaÂłem radoÂśnie. Wtedy ona spojrzaÂła w mojÂą strone, wstaÂła z ziemi i nadal chwiejnym krokiem ruszyÂła w moim kierunku, lecz kiedy byÂła w poÂłowie drogi straciÂła przytomnoœÌ, widzÂąc to wyrwaÂłem siĂŞ Ness i podbiegÂłem do niej. 

Ness pozwoli³a Carino spotkaÌ siê ze swoj¹ pani¹. Ona tak¿e do niej podbieg³a. Sprawdzi³a têtno. By³o dobre. Zostawi³a wiêc Kat i ruszy³a do mnie. Kiedy j¹ ujrza³am, ociê¿ale podnios³am ³eb i zar¿a³am radoœnie. Dziewczyna po³o¿y³a siê obok mnie, g³adz¹c mój bok i uspokajaj¹c. Przymknê³am oczy, z ulg¹. Czu³am bliskoœÌ Nessie i dzia³a³o to na mnie koj¹co.

PoÂłoÂżyÂłem siĂŞ koÂło nieprzytomnej Kat. Kiedy otwarÂła oczy od razu rzuciÂła mi sie na szyje i mocno przytuliÂła. Na policzkach miaÂła Âłzy.

DyszaÂłam ciĂŞÂżko, lecz spokojnie. Ness tuliÂła siĂŞ do mnie przez dÂłuÂższy czas. Zaraz jednak podniosÂła siĂŞ i powiedziaÂła:
- CoÂś czujĂŞ, Âże czas siĂŞ zbieraĂŚ...
- Nie tak szybko, moja panno. - zaœmia³ siê policjant, stoj¹cy za dziewczyn¹. - Uroczyœcie wrêczam ci nagrodê za poinformowanie nas o próbie pope³nienia zbrodni. Johana i jego za³ogi szukamy ju¿ ponad rok. Dziêki tobie mamy wiêcej informacji i mo¿emy kontynuowaÌ œledztwo z now¹ si³¹. - uœmiechn¹³ siê i wrêczy³ Ness niewielk¹ kopertê. Odszed³ równie szybko jak siê pojawi³.
- 300 ZP! - zdziwiÂła siĂŞ dziewczyna. DÂługo przeglÂądaÂła pieniÂądze, po czym niechĂŞtnie schowaÂła je do kieszeni i ponownie spojrzaÂła na mnie.
- Teraz mo¿emy iœÌ... - powiedzia³a powoli. Zarzuci³a mi lasso na szyjê i pomog³a wstaÌ. Wolno podesz³yœmy do Kat i Carino. Jego lasso chwyci³a Ness i pomog³a wstaÌ dziewczynie. - Dasz radê iœÌ sama ? - zapyta³a opiekuùczo.

-Tak-odpowiedziaÂła. -WstaÂłem i od razu ukÂłoniÂłem siĂŞ przed Ness w podziĂŞkowaniu za uratowanie mi Âżycia. Wtedy Kat zauwaÂżyÂła mojÂą ranĂŞ na nodze, zrobiÂła siĂŞ biaÂła jak papier i powiedziaÂła:
-Carino jest ranny, co siĂŞ staÂło?-domagaÂła siĂŞ przebiegu zdaÂżeĂą.

- Nie denerwuj siĂŞ. ZajmĂŞ siĂŞ nim na padoku i tam ci takÂże wszystko opowiem. - zapewniÂła Nessie. - ChodÂźmy.
CiĂŞÂżko ruszyÂłam za mojÂą wÂłaÂścicielkÂą.

Kat i ja wyrĂłwnaliÂśmy kroku z Ness i FuriÂą.

PrzygalopowaliÂśmy i stanĂŞliÂśmy przy jeziorku. ObniÂżyÂłem Âłeb i napiÂłem siĂŞ wody.

Wbiegliœmy. Kat zsiad³a ze mnie i pozwoli³a napiÌ mi siê wody. Kiedy skoùczy³em uœwiadomi³em sobie ¿e to tu spotka³em k³usowników, zacz¹³em wierzgaÌ. Teraz nawet Kat nie mog³a mnie oponowaÌ.

PopatrzyÂłem dziwnie na ogiera. Anita zeszÂła ze mnie i pogÂłaskaÂła. Z zaciekawieniem podszedÂłem do Carino.
-Ej. Co siĂŞ staÂło?-ZapytaÂłem

-Carino spokĂłj-Kat krzyknĂŞÂła i chwyciÂła mnie za wodze tak blisko Âże nie mogÂłem sie wyrwaĂŚ. SpojrzaÂła mi w oczy i zaczĂŞÂła gÂłaskaĂŚ mnie po Âłbie.
-Tu dorwali go kÂłusownicy, niestety wtedy nie odyÂło sie to bez ran-powiedziaÂła Kat nadal mnie uspokajajÂąc. Cicho parsknoÂłem i juz nie prĂłbowaÂłem wierzgaĂŚ.

-Ojej. Dlaczego?-Zapyta³a zaciekawiona choÌ wstrz¹œniêta An.

-ŒerœÌ i grzywa fryzów s¹ bardzo drogie na rynku, ale jest jeszcze wiele powodów, byÌ mo¿e dlatego ¿e ten koù jest po najlepszej klaczce i najlepszym ogierze z hodowli najlepszej na ca³ym œwiecie-powiedzia³a Kat. Nadal g³adzi³a mój czarny ³eb, i to dzia³a³o uspokoi³em siê.

-Przep[raszam ale musimy leciec-powiedziaÂła Kat i zrĂŞcznie na mnie wskoczyÂła

-Na razie!-PoÂżegnaÂła siĂŞ Anita. NapiÂłem siĂŞ jeszcze, a Anita zaraz wskoczyÂła mi na grzbiet pociÂągnĂŞÂła trochĂŞ grzywĂŞ i nie majÂąc co do roboty zawrĂłciliÂśmy z lasu.