Po kilku godzinach uporczywej pracy, udaÂło siĂŞ nam zaÂładowaĂŚ ogiera do jednego z boksĂłw. ByÂł obok mnie, tak dla bezpieczeĂąstwa. Moja pani zlana potem chwyciÂła mnie za wodze i pociÂągnĂŞÂła w stronĂŞ padokĂłw, krzyczÂąc:
- Idziemy na padok!

- Je¿eli damy radê. - mruknê³a Ness i nakaza³a mi ruszyÌ stêpem w stronê stajni. Ogier szamota³ siê d³ugo i bardzo mocno, sprawiaj¹c, ¿e wytok wbija³ mi siê w pierœ. Vanessa te¿ ledwo co siedzia³a w siodle. Zaczê³am parskaÌ cicho, a¿ w koùcu kasztanek nieco siê uspokoi³. Wreszcie dotarliœmy do znajomej œcie¿ki, prowadz¹cej do stadniny. Droga zajê³a nam d³u¿ej ni¿ zwykle, albowiem ca³¹ trasê zmuszone by³yœmy jechaÌ stêpa.

[zt]

El i ja byÂłyÂśmy pod wraÂżeniem. Po chwili jednak uspokoiÂłam siĂŞ i spokojnym rÂżeniem staraÂłam siĂŞ uspokoiĂŚ ogiera.
-Jedziemy?-spytaÂła El.

Po kilku sekundach Nessie roz³o¿y³a lasso i przypiê³a je do pasa. Tak samo zrobi³a z kolejn¹ trójk¹ lin. Po chwili puœci³a wodze i szybkim ruchem zarzuci³a na szyjê kasztanka dwa pierwsze lassa. Liny by³y mocne, nie zerwa³y siê, chocia¿ ogier szarpa³ za nie z ca³ej swojej si³y. Próbowa³am uspokoiÌ go parskaniem, lecz moje wysi³ki sz³y na nic. Kiedy ogier szykowa³ siê do dêbowania, dziewczyna przygotowa³a trzecie lasso. Gdy zaœ podniós³ przednie kopyta na odpowiedni¹ wysokoœÌ, Nessie zarzuci³a na nie linê i zacisnê³a delikatnie, acz na tyle mocno, aby siê nie wyrwa³. Nastêpnie zgrabnie zeskoczy³a z mojego siod³a i przyczepi³a do mnie dwa pierwsze lassa. Z ostatni¹ link¹ podbieg³a do tylnych kopyt ogiera i szybko je zwi¹za³a, tak, aby móg³ stawiaÌ kroki, lecz ¿eby nie móg³ galopowaÌ ni k³usowaÌ. To samo zrobi³a z przednimi nogami. Z kieszeni wyjê³a niewielk¹ linê, nieco podobn¹ do lassa (równie mocn¹) i skonstruowa³a z niej prowizoryczny kantar. Spokojnym ruchem za³o¿y³a go ogierowi i podpinaj¹c doù mocn¹ linkê weterynarza, wskoczy³a na moje siod³o. W tym czasie kasztanek podniós³ siê ju¿ i nieco uspokoi³, jednak nie podda³ siê. Próbowa³ stawaÌ dêby, lecz mia³ zbyt ma³o przestrzeni na rozstawienie kopyt. Nie wierzga³ te¿, równie¿ z powodu braku miejsca. Wci¹¿ jednak opiera³ siê linom. Zwi¹zany siedmioma pêtami, wi³ siê i r¿a³ wœciekle, a gniew ten bra³ siê ze strachu. Parsknê³am cicho, i spojrza³am na niego uspokajaj¹co, mrucz¹c pod nosem. Wiedzia³am, ¿e mnie s³yszy, ten jednak nic. By³am pod wra¿eniem umiejêtnoœci Nessie. O wszystkim pomyœla³a!
- Lata praktyki. - powiedziaÂła skromnie i z uÂśmiechem, widzÂąc zaskoczonÂą minĂŞ Ellie.

OdsunĂŞÂłam siĂŞ trochĂŞ od ogiera. Nie chciaÂłam go spÂłoszyĂŚ. Furia dostaÂłaby dopiero FURII.

Ness zamyÂśliÂła siĂŞ. Lecz mi nie podobaÂł siĂŞ ten pomysÂł. BaÂłam siĂŞ, Âże Tiara bĂŞdzie zbyt blisko ogiera i on zainteresuje siĂŞ niÂą. ParsknĂŞÂłam z dezaprobatÂą.
- Nie trzeba. - powiedziaÂła nastolatka po chwili. - WezmĂŞ go.
Ods³oni³a gruby pas, do którego przyczepione mia³a cztery mocne lassa. Odpiê³a wszystkie. Trzy zawiesi³a sobie na ramieniu, jedno trzyma³a w d³oni. Wsiad³a na mój grzbiet i przejmuj¹c wodze, zaczê³a powoli okr¹¿aÌ ogiera. S³ucha³am siê, by³am ciekawa rozwoju zdarzeù.

Ellie oddaÂła wodze Furii i popatrzyÂła na ogiera.
-Mo¿e by go tak zabraÌ do stajni? Dla mnie to ¿aden problem zajmowaÌ siê i Tiar¹ i tym ogierem. WidaÌ,¿e by³ Ÿle traktowany. Normalnie traktowany koù nie boi siê tak panicznie ludzi. -powiedzia³a El po chwili namyœlenia.-Jak go zostawimy mo¿e siê to Ÿle skoùczyÌ. Z Tiar¹ pobiegniemy do stajni i weŸmiemy jakiœ kantar czy coœ. Wtedy by go mo¿na zaprowadziÌ.-doda³a.-Przyczep¹ go nie przewieziemy. Ledwo przecie¿ uda³o ci siê do niego podejœÌ.

- Nie mam pojêcia... Zastanawiam siê, czy boi siê ludzi... - myœla³a Ness. Ja zaœ robi³am swoje. Znów ruszy³am lekkim galopem wokó³ ogiera, a ten wpatrywa³ siê we mnie jak zaczarowany. Bardzo mi to pasowa³o.
- SprawdŸmy. - powiedzia³a po chwili namys³u Vanessa. - O ile Furia da mi z siebie zejœÌ. - mruknê³a po chwili. Wyszepta³a mi do ucha, ¿e ona chce jedynie podejœÌ do kasztanka, potem z powrotem pozwoli mi zalecaÌ siê do niego. Z niechêci¹ przysta³am na jej propozycjê, a raczej rozkaz, i zwolni³am. Stêpem podesz³am do Tiary i tam siê zatrzyma³am. Pozwoli³am Nessie zejœÌ ze mnie i podaÌ wodze Ellie.
- Potrzymaj j¹ momencik. - poprosi³a i odesz³a w stronê ogiera. Obserwowa³am wszystko z zaciekawieniem. Ogier strzyg³ uszami niespokojnie, widz¹c, ¿e Vanessa nieuchronnie i z uporem zbli¿a siê do niego. Parskn¹³ niespokojnie i kiedy Ness mia³a go na wyci¹gniêcie rêki, cofn¹³ siê gwa³townie. Moja w³aœcicielka znieruchomia³a.
- A jednak. - mruknê³a nieco zdziwiona faktem, ¿e ogier boi siê ludzi. Powoli ruszy³a w jego stronê, z uporem stawiaj¹c ka¿dy krok. Gdy wed³ug kasztanka Ness znalaz³a siê zbyt blisko, stan¹³ dêba, wysoko unosz¹c przednie kopyta. Vanessa struchla³a. Ju¿ mia³am wyrwaÌ siê Ellie, aby obroniÌ moj¹ pani¹, lecz ogier najwidoczniej to zauwa¿y³. Szybko opuœci³ nogi na trawê i cofn¹³ siê znów. Dziewczyna podesz³a do mnie i pog³adzi³a mnie do szyi. W tym czasie kasztanek przybli¿y³ siê do nas nieco.
- Co my z nim poczniemy? Nie zostawimy go tu przecieÂż... - zastanawiaÂła siĂŞ Nessie.

-Wprawdzie mĂłwiÂąc teÂż mnie to zastanawia. Nie jest wygÂłodzony ani okaleczony. UciekÂł?-powiedziaÂła spoglÂądajÂąc najpierw na Nessie, potem na mnie. Ja z kolei spojrzaÂłam na ogiera. ÂŻaÂłowaÂłam, Âże to ten ogier przystaje dla Furii. Zniecierpliwiona spojrzaÂłam na FuriĂŞ, Nessie i ogiera.

Zadowolona szybkim odpuszczeniem sobie ogiera przez Tiarê, zakwili³am znów. Wyci¹gaj¹c szyjê jak najdalej przed siebie, wyrwa³am Ness wodze z r¹k i pogna³am cwa³em wokó³ kasztanka. Po chwili moja w³aœcicielka z³apa³a wodze i spróbowa³a zatrzymaÌ mnie, ale nie zdzia³a³a nic oprócz zwolnienia do dostojnego k³usa. Wyci¹ga³am nogi daleko przed siebie, napinaj¹c miêœnie. Vanessa nie poddawa³a siê. Rani³a mój pysk mocnymi szarpniêciami, lecz wytrzymywa³am. Ruja i poci¹gaj¹cy zapach ogiera by³y zbyt silne.
- Ciekawi mnie tylko, sk¹d wzi¹³ siê tak piêkny ogier poœrodku pola... - odezwa³a siê w koùcu Ness. Po chwili przesta³a siê opieraÌ i zaczê³a anglezowaÌ, wci¹¿ jednak maj¹c mocno napiête wodze.